Adriaan Nieuwenhuis (1957 Oldenzaal). Woont sinds 1987 in Eext. Opleiding ABK Academie Beeldende Kunst Minerva en Nederlandse lerarenopleiding Minerva Groningen. Pabo-docent en beeldend kunstenaar. Tentoonstellingen vanaf 1984 oa in Assen, Langelo, Amsterdam, San Diego, Los Angeles, Puyong (Korea). Documentatie: zie www.adriaann.nl Nieuwste activiteit: zie www.da-ad.nl
Open bijting
De term open bijting klinkt vervelend en is voor een graficus een ramp waar ie mee moet leren leven. Het is het onderhuids invreten van het zuur in een etsplaat: als het goed is, wordt het zuur, door de zorgvuldig met etsgrond afgedekte etsplaat niet toegelaten op plaatsen waar het zijn verterende werk kan doen, maar soms weet het zich toch een weg te vinden en bijt het stiekem door de beschermlaag.
Ons project is vergelijkenderwijs een ets. Onze ambities, individueel en ook collectief, wilden iets uitdrukken via dit project. Ik ben er trots op: drie ego's met eigen kwaliteiten, die gezamenlijk gedurende een periode van twee jaar een scheppingsproces doorliepen, dat nu uitmondt in de volgende resultaten:
- Een bijzonder boek, waar ik als ik de leeftijd van mijn vader bereik (doorschijnende leeftijd van 84) nog steeds trots op zal zijn. Waarom? Omdat het deugt!
- Een uitzonderlijk verzamelmap, waarin een legaat van alle etsen enkele gedichten en manuscripten (ons geweten aan de toekomst).
- Het momentum van de tentoonstelling ZVZZ (mooi en als het over is, slechts in het geheugen van wie het ooit zag) En dat alles gaat niet over de makers, maar over datgene dat beklijft: woord - beeld - vormgeving en ook passie, vertrouwen en ambacht. Dat ligt in het resultaat besloten. De samenstellers spelen daar uiteindelijk geen rol meer. En dat is maar goed ook.
De open bijting, als metafoor voor eindigheid in schoonheid, is anders. Ik ben misschien wel een slecht vakman, want het gaat mij om het beeld. De techniek is ondergeschikt. Ik schoffeer de regelen der kunsten betreffend verantwoord etsen. Ofwel, slecht gepolijste plaat, waardoor plaattoon zich in het beeld opdringt. Putjes op onverwachte plaatsen door het doeltreffend zuur. Strafwerk, als deze onverkozen bijtingen, door luiheid mijnerzijds, het beeld dusdanig beïnvloeden dat het afbreuk doet. Strafwerk ,omdat ik dan moet schrapen en polijsten om het beeld recht te doen.
Open bijting is een wonderlijk iets. Ik stel ons werkproces op dezelfde hoogte/laagte/diepte. Rouke dicht, Henk drukt en ik ets. Onze gezamenlijke inspanning resulteert in iets dat ons individueel ontstijgt. Zo'n proces vreet zich in, omdat het werk- en scheppingsproces geen poldermodel toelaat. Triumviraat als gekscherende uitdrukking, maar welgemeend. Wel wederzijdse instemming, maar geen consensus. Eigenlijk achteraf bezien, raar en toch voor ons vanzelfsprekend. Drie podagristen aan de wandel in een project getiteld "Zoveel Vogels Zoveel Zinnen". Waarbij elk vogeltje zingt... dat moet toch onenigheid opleveren, wrijving, ruzie, moord, doodslag!
Een open bijting in een etsplaat, geeft het proces bloot van achtzaamheid en onachtzaamheid. Het enige wat je moet durven is niet bang zijn dat het zuur ook onderhuids zijn werk doet en je moet bijtijds de plaat uit het zuur halen. Als je dat risico neemt wordt de afdruk bijzonder. Wat mij betreft is dit het juiste moment om te stellen dat ons project zijn ware gestalte heeft gekregen. Ik ben er trots op om met mijn beide eigengereide kompanen dit staaltje te hebben mogen en kunnen realiseren. Onze inspanning, omgezet in boek, map, website en tentoonstelling is voor het oordeel van de beschouwer en staat nu op zichzelf. Zo hoort het. En het had niet langer moeten duren. Het is precies goed zo.